Leestijd 3 minuten
Indra Mobach (20) begint na een tussenjaar aan haar studie in Zwolle. De reis vanuit haar ouderlijk huis in Wageningen is lang en dus gaat ze op kamers. Indra heeft het geluk dat haar ouders beiden makelaar zijn en hun eigen bedrijf hebben. Zij besluiten een woning te kopen om te verhuren aan studenten. De huuropbrengsten gebruiken ze voor hun pensioen.
September 2019: de kennismaking
In de zomer van 2019 fietst Indra op haar stationsfiets naar het huis waar ze binnenkort in zal trekken. De sleutel heeft ze nog niet ontvangen, maar ze wil graag de buurt even bekijken. Aangekomen bij het huis besluit ze zich voor te stellen aan de buren. Ze belt aan. Een vrouw opent de deur op een kiertje en kijkt Indra met enig wantrouwen aan. “Hoi! Ik ben Indra. Ik kom na de zomer in het huis hiernaast wonen!” De vrouw fronst. “Dat is nog niet zeker,” antwoordt ze. “We hebben bezwaar in gediend”. Indra schrikt en voor ze het weet is de deur dicht. Wat de buurvrouw zegt, klopt. Indra’s ouders hebben een vergunning aangevraagd, maar de buurt kan bezwaar maken.
December 2019: de hoorzitting
Aan het begin van het schooljaar trekt Indra in het huis. Ze maakt het haar eigen plekje, maar in haar achterhoofd houdt ze de hele tijd het idee dat ze hier misschien wel weer weg zal moeten.
Na het aantekenen van bezwaar vindt een hoorzitting plaats. Op het moment van de zitting woont Indra al een paar weken in het huis en heeft ze een huisgenoot. Indra mag zelf niet bij de zitting aanwezig zijn, maar haar ouders wel. Bij deze zitting beweren de buren dat Indra geen contact heeft gezocht en maken ze haar ouders uit voor huisjesmelkers. De toon is gezet.
Juni 2020: Incident ‘30 seconds’
In afwachting van de rechtszaak probeert Indra de buren zo veel mogelijk te vermijden. Ze zegt hen gedag wanneer ze elkaar toevallig tegenkomen, maar daar blijft het bij. Inmiddels wonen er vijf studenten in het huis: drie meiden en twee jongens. Op een warme zomeravond zitten de vijf in de tuin. Ze spelen een potje 30 seconds. Naarmate het spel vordert wordt één van de huisgenoten behoorlijk fanatiek. Hij begint te schreeuwen. Dan schrikt het groepje van gebonk op de schutting: de buurman. “Dit kan niet!” roept hij. “Dit is een woonwijk. Feestjes houd je maar ergens anders!” Indra en haar huisgenoten gaan hier niet op in. Ze maken hun spelletje af en gaan naar binnen. Toch blijft het Indra bij. Ze is constant alert op het geluid in hun huis. Op een gegeven moment durft ze de trap niet meer op te lopen met haar schoenen aan uit angst dat het te veel geluid is. Wanneer zij eerder naar bed gaat dan haar huisgenoten, vraagt ze hen altijd stiller te zijn voor de buren.
Oktober 2020: De rechtszaak
Uiteindelijk volgt de rechtszaak. Indra, haar ouders, de gemeente en de buren zijn aanwezig. De buren krijgen hier de gelegenheid om hun punt duidelijk te maken. Net als bij de hoorzitting zijn de buren beschuldigend naar Indra’s ouders en maken ze verschillende verwijten. Ze beweren dat er feestjes worden gegeven en dat de studenten veel overlast veroorzaken. “Wat voor overlast dan?” vraagt de rechter. “Ze slaan met de deuren”, is waar de buren mee komen. Indra moet binnensmonds lachen: slaan met de deuren is wel de minste overlast die studenten kunnen veroorzaken. De rechter oppert het idee om vooral met elkaar in gesprek te gaan en afspraken te maken. Maar: “met dat soort mensen valt niet te praten”, stellen de buren, gericht op Indra’s ouders. Een paar maanden na de rechtszaak volgt de uitspraak van de rechter. Indra en haar huisgenoten mogen blijven wonen in het huis. De buren leggen zich hier niet bij neer. Ze gaan in hoger beroep; de laatste mogelijke stap in het juridische proces.
December 2020: Incident coronafeestje
Wie student zegt, zegt feestjes. Maar veel feestjes zijn er niet gegeven in het huis van Indra. Het eerste half jaar deden ze dit niet uit angst te veel overlast te veroorzaken. Na een half jaar in het huis brak het coronavirus uit. Een tijd lang was het hierdoor rustig in het huis. Toch gaat het in december mis. Eén van de huisgenoten geeft een feestje op het moment dat er geen andere huisgenoten thuis zijn. Om 02.00 staat de politie op de stoep, gebeld door de buren. De huisgenoot verhuist kort na het voorval. Maar het kwaad is al geschied. Zal dit betekenen dat Indra’s moeite van de afgelopen anderhalf jaar voor niks is geweest? Bij de gedachte het huis te moeten verlaten wordt ze verdrietig. Ze heeft het haar eigen thuis gemaakt.
Juli 2021: Hoger beroep
Indra en haar huisgenoten hebben een vorm ontwikkeld om met de buren om te gaan die Indra beschrijft als kill ‘em with kindness. Iedere keer dat ze elkaar toevallig tegenkomen op straat zegt Indra zo vrolijk mogelijk gedag. Soms krijgt ze een reactie, soms ook niet. Ik ben dan wel student, maar dat wil niet per definitie zeggen dat ik een aso ben, denkt Indra. Zij en haar huisgenoten zijn ook gewoon op zoek naar een plekje om fijn te kunnen wonen, niet om overlast te veroorzaken.
In juni vindt het hoger beroep plaats. Indra heeft veel stress over het feestje. Wat betekent het als dit niet goed valt bij de rechter? De rechter verrast haar. “Over de overlastclaim gaan we het niet hebben”, stelt deze. De rechtszaak gaat over de vraag of de gemeente de vergunning had mogen verlenen of niet. Indra is opgelucht. Misschien is het toch nog niet verloren.
September 2021: De uitspraak
Op de ochtend dat de uitspraak bekendgemaakt zal worden is Indra klaarwakker. Ze zit op haar kamer en refresht de pagina waar de uitspraak op zal komen te staan continue. Om 10:15 leest ze het. Ze hebben gewonnen! Blij belt ze haar ouders. Vervolgens roept ze door het huis: “Is er iemand wakker? We hebben gewonnen!” Haar huisgenoten komen naar beneden uitbundig feliciteren ze elkaar. De buren spreken ze niet. De behoefte aan contact is bij Indra volledig verdwenen. Twee jaar geleden wilde ze nog bewijzen dat zij, studenten, best meevielen, maar nu is dat ook wel verleden tijd.