Het is herfst en Ronald loopt met zijn gitaar naar huis. Voordat hij het spoor overgaat naar huis, bedenkt hij zich opeens: “Wat nou als ik nu voor de trein spring? Dan zijn al mijn zorgen voorbij.” De gedachten gaan in vogelvlucht door het hoofd van Ronald. Uiteindelijk besluit hij om door te fietsen naar huis en eenmaal thuis beseft hij wat hij had kunnen doen. “Ik wist dat er iets mis met me was toen. Tegelijk had ik me nog nooit zo levend gevoeld als toen.”
Een half jaar later zit Ronald op de bank in zijn nieuwe huis. “Het gaat goed met me. Ik weet wie ik ben, waar ik sta en dat ik wil blijven leven. Het is niet makkelijk geweest, maar muziek heeft me letterlijk geholpen. Ik wilde springen. Ik wist het 100% zeker en toen kwam toevallig mijn favoriete lied op: Don’t Stop Believin’ van Journey.” Ronald voelde zich als de artiest van het geschreven lied. De zanger van Journey schreef het lied meer als wanhoop. Het was een laatste kans in de muziekwereld en dat hielp Ronald enorm. “Ik had kunnen springen toen, maar de muziek hield me in leven. Ik heb meteen hulp gezocht en mede daardoor praat ik nu met jou.”
Ronald’s journey
“Ik werd eigenlijk vrij snel naar een kliniek gestuurd”, lacht Ronald hardop. “De huisarts dacht vast dat ik echt helemaal koekoek was en dat was ik ook wel een beetje. Ik werd naar een soort ziekenhuis in Gelderland gestuurd en ik moest daar een week blijven. Ontzettend shit natuurlijk, want ik wilde dat helemaal niet. Op mijn eerste dag leverde ik mijn telefoon in en kreeg ik te horen dat ik alleen nog maar naar stemmen in mijn hoofd moest luisteren. Ik moest toen best hard lachen, want juist die stemmen in mijn hoofd zeiden tegen mij dat ik moest springen.” Ronald maakte met zichzelf de afspraak dat hij het twee dagen ging aankijken. Op dag drie viel voor hem het kwartje. “Ik ging na mijn ochtendsessie naar buiten en daar hoorde ik de radio uit een kamer komen. Ik ben toen bij het raam gaan zitten en ik heb gewacht op muziek. Dat kwam er ook. Ken je het liedje ‘River’ van Bruce Springsteen?” Ronald drinkt zijn biertje op en kijkt naar het plafond. “Ik wist na dat lied, dat ik hier wilde blijven. Ik weet niet zo goed waarom, maar het was een gevoel. Waarschijnlijk was ik te dramatisch bezig en dacht ik weer dat ik in een film speelde. Ik wist op dat moment wie ik was en dat ik hier ook uit zou komen. Ik ben doorgegaan.”
Een week later
“Na een week vond ik het wel genoeg”, knipoogt Ronald. “Ik mocht weg en ik moet heel eerlijk bekennen dat het daarna pas echt begon. Ik ken mezelf goed. Ik ben een zweverig persoon en ik maak graag muziek. Perfect, toch? Ik ben liedjes gaan schrijven en gaan opnemen. Daarnaast ben ik terug naar het spoor gegaan. Waar het allemaal begon. Ik weet nog dat ik riep naar de stemmen in mijn hoofd. Ze gaven geen reactie. Heerlijk. Mijn verblijf in Gelderland heeft mij niet echt geholpen. Tuurlijk, ze hebben mij weer stabiel gemaakt en ik heb veel aan de gesprekken gehad. Echter weet ik ook van mezelf dat het daarna komt. Hoe ga ik nu door het leven? Daar was ik erg bang voor. Wat als ik een vriendin krijg en ik weer een terugval heb? Ik heb me toen voorgenomen om dit te zien als een kans. Net als de zanger van Journey. Ik ga ervoor, ik gooi de dobbelstenen en het maakt mij niet uit op welk cijfer ze vallen. Ik ga er gewoon volledig voor.”
Album in 2023
Ronald brengt in 2023 zijn eerste album uit. Hoe het heet? “Spoorwegen”, glimlacht Ronald. “Ik weet het. Slecht. Ik kon het gewoon niet laten. Ik heb in mijn liedjes al mijn verdriet en ervaringen geprobeerd te uiten. Ik hoop dat ik mensen kan helpen en dat zij ook hun troost kunnen vinden in mijn liedjes. Net als ik bij Journey of Bruce Springsteen. Ik weet dat muziek een grote rol kan spelen in het helen. Ik zie het leven ook zo: je krijgt problemen mentaal of fysiek en je moet proberen daar weer uit te komen. Ik ben van mening dat het je zal lukken dankzij muziek”. Ronald sluit het gesprek af met een advies: “Weet dat je niet alleen bent. Weet dat er mensen zijn waar je mee kunt praten. En weet dat je alleen maar een sterker persoon wordt als je er ook aan durft te werken. Don’t Stop Believin’.”
De geïnterviewde wilde anoniem blijven en is daarom is het artikel onder de naam Ronald geïnterviewd. De naam van de bron is bekend bij de redactie.